Henk Warnier

Henk Warnier is met stip de bekendste tuinman van Knokke-Heist. Met de West-Vlaamse ondernemer praten is een fles levenselixir aan je lippen zetten. Aan geestdodende nulinformatie en ongeluksfetisjisme heeft de joviale Knokkenaar lak. Borst vooruit en slagader van eenvoudige levenskunst. En nee, van hard werken gaat een mens niet dood. Dat credo kreeg Henk al mee toen zijn ouders hun bedrijf in centrale verwarming en sanitair op de fles zagen gaan.

HENK WARNIER

“Einde van de jaren zeventig is mijn vader meegesleurd in een faillissement van een grote klant. Omdat ik niet in diezelfde materie geïnteresseerd was, wilde ik van kindsbeen af hovenier worden. Ja, ik was in die tijd nog rebelser dan nu, alhoewel … En dus reed ik met mijn fiets, met daarachter een grasmachine vastgemaakt, van deur tot deur om te vragen of er geen werk in de tuin was. Omdat ik perfect viertalig was, won ik ook het vertrouwen van veel tweedeverblijvers. ‘s Avonds ging ik dan nog wat bijverdienen als croupier in het Casino en kon ik mijn eerste camionette in occasie kopen. Ik verzorgde ook vele jaren de bebloeming van Hotel La Réserve, toen er grote bedragen aan snijbloemen uitgegeven werden die op de tafels aan de receptie, de vergaderzalen en in de hotelkamers werden geplaatst.”

“WAREN ONZE BESTELAUTO’S EN MACHINERIE IN DE BRAND GEBLEVEN, DAN VREES IK DAT WE DE HANDDOEK HADDEN MOETEN GOOIEN.”

EEN DOORZETTER. TOEN AL …

“Ik was er bovendien van overtuigd dat goede marketing veel kon helpen. Ik was één van de eerste tuiniers die met zijn naam op de camionette rondreed en die honderden nieuwjaarskaartjes, allemaal met de hand geschreven, in de brievenbus van de villa’s dropte. En ja, ik was tevens de eerste hovenier in België die een eigen website had. Maar ik plaatste ook bordjes waar we de tuin beheerden of aangelegd hadden. Het toonde allemaal aan wat we konden betekenen, maar dan moet je er wel voor zorgen dat het ook allemaal in orde is, als je aan al die zaken je naam wil verbinden.”

Het is intussen ruim een half jaar geleden dat een enorme vuurzee vier bedrijven nagenoeg totaal in de as legde. Het inferno dat door de vorm van het initiële gebouw (n.v.d.r.: een zeer groot en hoog diepvriesmagazijn) zorgde voor een extreem snelle verspreiding van een onblusbare brand, vooral door de aanwezigheid van isolatiemateriaal.

DRIE KWARTIER LATER STOND DE NATIONALE PERS HIER AL.

“Tja, dat is ook zoiets. De zenders stonden hier meteen met de grote middelen en ik wist niet wat ik hoorde toen Hanne Decoutere ‘s avonds in het tvnieuws zonder verpinken zei dat de brand bij ons was uitgebroken, terwijl het tot op dat moment nog lang niet zeker was. Mag het een beetje gecheckt worden wanneer er zoiets op de openbare televisie gebracht wordt? Idem voor de foto’s die op sociale media kwamen. Die werden gewoon klakkeloos door alle media overgenomen. Is dat betrouwbaar nieuws brengen? We spreken hier niet over entertainment of Studio 100, hé. Sindsdien deden al heel wat indianenverhalen de ronde en dat is jammer en pijnlijk. Het is belangrijk dat de experts en de verzekeringen hun werk kunnen doen. Getuigenissen en ontdekkingen nog niet zo lang geleden, vijf maanden na de brand, maken dat we met een totaal ander verhaal zitten.”

In plaats van terug te blikken, kijkt Henk vooruit. “Ons bedrijf is een feniks, die uit zijn as zal verrijzen. We zijn volop bezig met de plannen voor de nieuwbouw waar we met z’n allen hevig naar uitkijken. Ik zeg wel degelijk ‘we’ want hiermee bedoel ik eveneens mijn meewerkende dochters Delphine en Iris, maar ook mijn echtgenote Sabine. We zijn intussen ook intern ons beleid volledig aan het herorganiseren. Het hele gebeuren verplichtte ons bepaalde vastgeroeste procedures aan te passen en te evalueren.”