Peiremuzee: Verborgen Parel van Knokke-Heist

De zon weeft haar gouden stralen door de kruin van een statige den en tovert een fonkelend lichtspel op het stille, vierkante vijvertje. We staan in het midden van de tuin van het Peiremuzee, een setting die zo uit Zuid-Frankrijk lijkt weggeplukt. “In de jaren ‘60 vestigde Peire zich in Parijs”, vertelt kunstgids Anne-Marie Kinds. “Maar zijn hart is altijd in Knokke gebleven. Tijdens de zomer vertoefde hij maar wat graag in het vakantiehuis van zijn echtgenote Jenny Verbruggen, waar het museum nu is ondergebracht. In de jaren zestig besloot Peire vlak aan zijn atelier – dat hij in 1946 achteraan in de tuin van het vakantiehuis bouwde – van 1960 tot 1965 een heel eenvoudige bungalow bij te bouwen, net zoals het atelier sober van opzet en ingericht met eenvoudige materialen en meubilair.” De sfeer is er zo authentiek dat het lijkt alsof de kunstenaar elk moment kan binnenwandelen.

ABSTRACT VERTICALIST

Luc Peire stond bekend als meester van het abstract verticalisme, een stijl die hij ontwikkelde vanuit zijn vroege expressionistische werken, sterk beïnvloed door zijn grote voorbeeld Permeke. Die invloed merken we overal. Zijn houtskoolwerk ‘Mon Père’ (1939) prijkt in zijn atelier netjes naast ‘De Kar’ (1936) van Permeke. Peire vertrekt vanuit deze vorm van expressionisme met donkere, sombere landschappen en gedeformeerde personages. Na zijn opleiding aan de academies van Brugge, Gent en Antwerpen, en onder invloed van zijn leraar Gustave Van de Woestyne, evolueert zijn werk van zwaarmoedig naar steeds abstracter. “Zijn reizen waren hierbij van cruciaal belang”, vertelt Kinds. “Na Italië reist hij door naar Sicilië, waar hij onder de indruk raakt van het frescoschilderen van Giotto en Piero della Francesca. Niet dat Peire die frescotechniek ook gaat toepassen (de enige fresco’s maakte hij in het huis van zijn broer Marcel, dat niet open is voor publiek), maar vooral qua compositie en vormen laat hij zich inspireren. Peire blijft in 2D werken en gaat kleurvlakken omlijnen. Begin jaren vijftig reist hij naar Spanje (Mallorca) en Marokko (Meknès, Mogador, Fés, Rabat). Dat reflecteert zich in heldere en felle kleuren, met veel landschappen in geel. Geel is een kleur die voor hem licht symboliseert. Ze zal nadien voortdurend in zijn oeuvre terugkomen. De volgende omzwervingen brengen Peire naar Belgisch-Congo (waar hij twee jaar zal verblijven) en de Canarische eilanden. Van zijn periode in Congo zijn er heel weinig werken aanwezig in het museum, maar je merkt wel de invloed op de kunstenaar aan de hand van primitieve houten beelden. In zijn werken reflecteren deze nieuwe bestemmingen zich in de evoluties van de figuratie. Peire maakt gebruik van samengebundelde arabesken en suggestieve bewegingen en wat verschijnt er? Een cirkeltje dat symbool staat voor het hoofd van de menselijke figuur. Via een heel persoonlijke reductie van de menselijke figuur wordt zijn stijl de daaropvolgende jaren steeds strakker, met heldere, afgelijnde kleurvlakken en een dominante verticale lijn als spirituele verbeelding van de mens, geplaatst in een zeer evenwichtige ruimte.” In de collectie van het Peiremuzee is deze evolutie goed zichtbaar.